هربار که دریچه ای به دنیای تنهایی انسانی گشوده می شود؛ولع سیری
ناپذیری سراپایش را فرا می گیرد این همه جذبه ی تازگی است و رونق و
سبزی؛اما زمان هر جاذبه ای را به سنگ عادت می نشاند؛ هربار دریچه ای گشوده
می شود جنگ زمان و تازگی نامحسوس ترین رخداد است و نتیجه اش بارزترین و
آشناترین رفتار زندگی. 

مهره های این بازی تنهاترین ها به شاه کلید رویاست که به همنوایی می
رسند چه این همه هرکدام از چشم خود خدایگان صفحه اند و دست تقدیر را بر
نمی تابند ؛که تقدیر را نه سپر بلای مهره های دیگر کار ساز افتد نه فریاد؛
به تلاش است که تقدیر نسیم نوازش گر می شود که تلاش مهره ی سربازی را ماند
که  برتری اش از شاه و وزیر بر خویش آشکار است؛ اما آرام رویاهایش را رصد
می کند و طاقچه ی ذهنش مملو از سرمشق های پرامیدی است که استاد هربار قلم
را می کشد با نوای پرشورش آرام آرام زمزمه می کند و موسیقی پر طنین و
خاموش قلم میان کاغذ؛ خط تازه ای می شود بر هم زننده عادت ها.

و قاصدکی که هر صبحدم با عبورش رویاها را به آسمان ها می برد تا زمین
به انتظار تعبیرشان میان هزاران فاصله دلخوش کوچه های بارانی و رویش
دوباره اش باشد و سرگیجه ی مدامش را در خویش فرو برد مبادا کودکی میان
جهان تابلوی شعری را نادیده انگارد.